Eindelijk zijn Ali en ik weer samen, eindelijk is het leger voorbij en eindelijk kunnen we aan onze toekomst gaan werken. Om te beginnen met hem een keer Nederland te kunnen laten zien. Dan snapt hij misschien wat beter waarom ik Turkije maar raar vind op vele fronten :P.

De eerste twee dagen waren we bij zijn ouders thuis. Voordat we verder konden plannen moesten alle papieren in orde zijn. Toen we deze allemaal bij elkaar hadden verzameld dachten we laten we een afspraak maken voor morgen of overmorgen. Aangezien hier alles altijd op het gemakkie en op het laatste moment gaat zou je denken dat dat geen probleem zou moeten zijn.... nou dan heb je het even fout! Er werd vriendelijk tegen Ali gezegd dat de eerste volgende afspraak op 24 november gemaakt kan worden (het was op dat moment pas de 10de). Met spoed kon nog wel snel maar kost 160 lira (ongeveer 50 euro). Voor de visumaanvraag hadden we een reservering van het ticket nodig, maar daar doen ze bij Corendon niet aan. Ik heb dus alvast een ticket gekocht, zodat we op de zelfde dag kunnen vliegen (Ali heeft nog nooit gevlogen dus het is fijn als we samen kunnen gaan). Daarbij natuurlijk ook een annulering verzekering aangeschaft en zoals logisch is met zo’n verzekering... hoe later we wat te horen krijgen, hoe meer geld ze inhouden als het antwoord nee is. We zitten nu al op 40% dat we dan moeten betalen, dus ik had zoiets van dan kan die 50 euro er ook nog wel bij. Nu konden we 13 november om 8.30 langs komen. Lekker vroeg... dat is opzich niet zo’n probleem maar op dat moment wisten we nog niet of het vlak bij het huis van Ali z’n zus is of dat het aan de hele andere kant van Ankara zou zijn. We hebben geluk want het is maar 20 minuten met de taxi en die stoppen ook nog eens voor Ceren haar deur.

13 november:

Omdat onze afspraak al zo vroeg was, ging dus ook vroeg de wekker. Het is dan wel maar 20 minuten met de taxi, maar hier in Ankara is zo veel verkeer dat ik dacht: dit kan nooit ook echt 20 minuten duren. Een beetje Nederlands zijn we dus om 7.30 de deur uit gegaan, om daar vervolgens om 7.50 voor de deur van het vfs-global kantoor (hier regelen ze de visum aanvraag) te staan. Maar ja beter te vroeg dan te laat... Toen de taxi voor de deur stopte kwamen er allemaal mannen op de taxi af, ik kreeg meteen de kriebels. Zag al meteen voor me hoe ze ons gingen beroven. Ze bleken daar te staan om mensen te helpen met de weg te vinden ofzo. Ik snapte er niks van, maar zolang we alles nog hadden vond ik het best. Aangezien we zo vroeg waren hadden we zoiets van laten we dan nog maar even een rondje lopen om te kijken of we ergens wat te eten kunnen vinden. De mannen zeiden ga links en nog eens links en daar vind je iets waar je broodjes kan kopen. Nou zo goed helpen ze niet, want dat hebben we nooit gevonden. Toen zijn we maar terug gegaan naar het kantoor. Komen we daar aan, staat er een rij mensen... niet normaal. Ali en ik al in de stress want we hadden een afspraak om 8.30. De tijd dat het kantoor open gaat en wij dus never nooit niet op tijd binnen zouden zijn. Gelukkig is dit Turkije en maakt dat natuurlijk niks uit, als je er rond die tijd maar bent dan is het wel goed. Ali zei tegen mij dat we een VIP afspraak hadden. Ik dacht overdrijf niet zo, ze bedoelen gewoon met spoed. Bij binnenkomst moest je je melden en we werden meteen mee genomen naar een apart hokje. Ik dacht nou oké en met spoed en je zit apart. Achter de deuren van dat hokje zat een trap naar beneden om daarna naar een apart kamertje te gaan(alsof ze je mee nemen naar een geheime onderwereld). Boven was het gewoon een groot hok met allemaal kleine hokjes waar je nog net niet de adem kon voelen van de persoon na jou, maar beneden... een mooie bank, een mooi behangetje aan de muur en ook nog persoonlijke hulp. Jammer dat onze telefoons uit moesten, want anders had ik een foto gemaakt. Het meisje dat ons hielp bekeek alle papieren en zei dat we alles hadden ( we kregen zelf papieren terug). Nu is het afwachten en hoewel we sneller een afspraak hadden maakt dat jammer genoeg niks uit voor de tijd die ze nodig hebben om hun beslissing te maken. We moeten nu 10 a 14 dagen wachten, dus zodra we iets horen dan laat ik het weten.